هیچ چیز مانند یک فنجان چایی سبز کیلویی بریتانیا از اصالت او نمی گوید. به عنوان یک ملت، ما بیش از 350 سال است که آن را می نوشیم.
اما چای سبز برای رسیدن به جایگاه خود به عنوان نوشیدنی مورد علاقه ملت، سفری پرفراز و نشیب را پشت سر گذاشته است.
تاریخچه چای سبز که از چین سرچشمه می گیرد، جایی که تصور می شد خواص دارویی دارد، تاریخچه چای با تاریخ گیاه شناسی و طب گیاهی در هم تنیده شده است.
افسانه می گوید که اولین فنجان چای سبز در سال 2737 قبل از میلاد توسط امپراتور چینی Shennong نوشیده شد که اعتقاد بر این است که خالق طب چینی بوده است.
شنونگ زیر سایه درخت کاملیا سیننسیس استراحت می‌کرد و در حال جوشیدن آب برای نوشیدن بود که برگ‌های خشک شده درخت در گلدان آب شناور شدند و رنگ آب را تغییر دادند. Shennong این دمنوش را امتحان کرد و از طعم و خواص ترمیم کننده آن راضی بود.
یک افسانه وحشتناک هندی کشف چای سبز را به بودا نسبت می دهد. در طول سفر زیارتی به چین، او نذر کرد که به مدت 9 سال بی وقفه مراقبه کند، اما به ناچار به خواب رفت. او که از ضعف خود خشمگین شده بود، پلک های خود را برید و به زمین انداخت. آنجا که افتادند، درختی با برگ های پلکی شکل ریشه کرد: اولین درخت چای سبز.
چای سبز تا اواخر قرن ششم به عنوان یک نوشیدنی دارویی شناخته می شد. در طول سلسله تانگ بین قرن هفتم تا دهم، نوشیدن چای سبز از محبوبیت خاصی برخوردار بود. آماده‌سازی‌های مختلفی پدیدار شد، با افزایش اکسیداسیون، چای‌های تیره‌تر از سفید تا سبز تا سیاه تولید شد.
مواد گیاهی دیگری از جمله پیاز، زنجبیل، پرتقال یا نعناع فلفلی با دم‌نوش‌های مختلف اضافه شد که اعتقاد بر این است که خواص دارویی منحصر به فردی دارند. با گذشت زمان، چای دیگر محدود به استفاده دارویی نبود و به طور کلی به عنوان یک نوشیدنی مصرف می شد.
